Doghouse Sam & His Magnatones (B) supp. act Ale & Alley CD presentation 'Going Places' MOD Hasselt (Move2Blues) donderdag 09 november 2017 reporter & photo credits: Freddie info artists: Doghouse Sam - Ale & Alley info club: Move2Blues - MOD Hasselt © Rootsville 2017

Feestdag vandaag in de MOD te Hasselt want niemand minder dan wereldburger Wouter Celis aka Doghouse Sam zal er met zijn Magnatones hun nieuwste boreling aan het grote publiek voorstellen. Vandaag is het derde album van 'Doghouse Sam & His Magnatones' een feit. Bovendien is dit huwelijk toe aan zijn 'houten bruiloft' en voor een band is dit heden ten dage ook al niet niks. Als doorwinterde Limburger kan het dan ook niet anders of de officiële album release van 'Going' Places' zal plaats vinden in de hoofdstad van deze provincie. Dus voor een sigaar en een stevige 'neut' richting MOD.

En meteen is er ook ander nieuws te rapen en dan hebben we het niet over 'sound & vision' :-(. Zoals het past bij dergelijke geplogenheden komt er bij deze 'release' een support act bij te pas. Dit extra concert zal gegeven worden door het duo 'Ale & Alley', en daarmee blijven we ook zo in Limburg. Ale & Alley is een duo dat bestaat uit Roeland Bierkens aka Mr. Ale op gitaar en Patrick Indestege aka Mr. Alley op banjo. Een idee dat twee jaar geleden ontstond en sindsdien brachten ze het ook al tot op 'Pukkelpop' ;-) Beiden staan garant voor zang, percussie en zoveel meer. Hun intentie is het brengen van good ol'roots music bestaande uit folk, blues en ballads. So...If you're happy and you know it, clap your hands for Mr. Ale & Mr. Alley.

Met meestal muziek die ze gingen opdiepen uit de 20-tig en 30-tiger jaren nemen 'Ale & Alley' ons ook mee naar het akoestische tijdperk van de muziek. Een manier ook om de geschiedenis nog eens volledig om te gooien. Zo is er 'Can't Be Satisfied' van Muddy Waters die daarmee zijn elektrisch tijdperk inluidde. Wel ook hier draaien 'Ale & Alley' de klok terug en maken daardoor de aanwezige blues adepten het bijzonder aangenaam. Openen doet dit duo met 'France Blues' en daarmee komen ze meteen langs de grote poort binnen.

Het lijkt wel of Roeland en Patrick te rade zijn geweest bij het 'Smithsonian Center for Folklife and Cultural Heritage' want veel van hun nummers zijn voor de meesten onder ons totaal onbekend. Deze heren brengen onvervalste 'Hokum Blues' met nummers als 'My Pencil Won't Write No More' en 'Banana in Your Fruit Basket', en daarmee zitten we bij de 'legacy' van Bo Carter (1893-1964). Deze Amerikaanse blues muzikant en lid van de 'Mississippi Sheiks' uit de 30-tiger jaren stond bekend om zijn 'bawdy songs' oftewel nummers voor 'rode oortjes'. 'Ale & Alley' brengen het op een zeer authentieke manier en liften het 'busker' gebeuren daarmee naar een hoger niveau.

Even deed Mr. Ale me twijfelen toen hij het nummer 'Hope I Don't Fall in Love With You' aankondigde. Was dit niet eentje van Tom Waits uit 1973?. Achteraf bevestigde de heren dat ze ook de meer ernstige kant van de liefde wilde laten horen en ook dit deden ze met verve al kreeg Mr. Ale er de krop van in de keel. Was het de omschakeling naar bittere ernst of was er net iemand binnen gekomen? that's the question. Ze brachten nog een 'vaudeville song' met 'Willie The Wheeper'...di di di ridam... en gingen er uit langs diezelfde grote poort als ze waren binnen gekomen met een cover van de grote 'Doghouse Sam & His Magnatones'. Knock Knock...who's there? Mr. Ale & Mr. Alley!

Na dit toch wel mooie akoestische en erotische voorspel konden we overgaan tot de 'full monty'. Stress daar moet Doghouse Sam nu al toch al mee kunnen omgaan na jaren van nationale en internationale concerten. Of is het omdat deze 'Going Places' toch ook weer om bevestiging zal vragen?

Wanneer Doghouse Sam samen met Jack O'Roonie en Franky Gomez opkomen is het alsof ze kinderen in een speelgoedwinkel zijn in deze volgelopen MOD. Met een 'smile' van hier tot in Tokyo weten ze op voorhand dat het hier een feestje zal gaan worden. Het 'report' van deze 'Going Places' kon je al een tijdje lezen en het feit dat dit album zo werd bejubeld komt gewoon omdat ik dit het beste van hun drie albums vind. Zonder uiteraard afbreuk te willen doen aan 'Buddha Blue' (2013) en 'Knock Knock' (2014) en het fijn hebbedingetje 'A Doghouse Tribute To The Blues Greats' (Vinyl 2017) niet meegerekend. Deze 'Going Places' is daardoor ook een bevestiging van wat hun fans al 5 jaar weten. Deze 'vintage sound' van Doghouse Sam & His Magnatones is internationale klasse.

'Go Get Some Grub' betekent voor deze Magnatones ook, we zullen er eens gaan invliegen 'se' en daarmee is de roots rockin' tone voor de avond meteen gezet. Met 'A Little While' brengen ze eentje dat gemakkelijk als 'floorfillin' mag worden bestempeld. De heerlijke rauwe rifs uit Doghouse Sam's Telecaster, daarvoor is ook Mr. Helix een beetje voor verantwoordelijk door het aanbrengen van andere 'pickups' dan Leo Fender destijds voor ogen had, en het werkt.

Op 'Going Places' maken Doughouse Sam & His Magnatones twee heerlijke zijsprongetjes met eentje daarvan richting gaat richting Ierse folk en dit zou misschien een beetje tot vertwijfeling komen al is dit een prachtig nummer. Het andere is ook een 'beauty' en daarmee bewandelen ze het pad van 'Bob Wills and His Texas Playboys'. Met 'Nearly All The Time' brengen ze hier een onvervalste Western Swing, eentje waarop bassist Jack O'Roonie een bruggetje kan en mag inlassen.

Energiek als ze steeds zijn krijgt bij deze Magnatones ieder op zich zijn 'moment de gloire' en zo ook Franky Gomez die hier een magistrale drumsolo uit zijn mouw weet te schudden. Missen vanavond deed ik het rhyhtm 'n bluesje 'What 'Bout That', but you can't win them all. Raw and dirty is zeker ook 'I Was Wrong' en met 'Slideaside' krijgen we onvervalste roots rock 'n roll met een heerlijke portie silde. 'When Fine Ain't Good Enough' is voor deze realease party de vreemde eend in de bijt of is dit misschien al een hint richting album #4?

'Dog Fever' is een instrumentaal nummer waarvan er nog wel meer mogen geschreven worden en met het uptempo 'Your Next Move' krijgen we country-swing van de bovenste plank maar helaas ook het einde van deze 'Release party'. Straffe kost hé mannen maar...veel te kort. Nog even iedereen bedanken aan de merchandise stand en dan koffer pakken richting Frankrijk voor 'Another Fight', al moet de Jack eerst nog op de Rootsnight in Turnhout aan de bak met de legendarische 'The Wild Ones'. Thumbs up gasten! En nog iets, diene van Patrick is groter dan die van Franky. Helaba dit is geen 'bawdy song' maar gaat over de bassdrum aka 'groskes' :-)

Album report: Going Places